|
هر چه بادا باد
(((ايستگاهي از زندگي كه همه ي ما را گاهي ميزبان بود)))
هميشه اين حرفهاست كه مي سوزاند و همين حرفهاست كه زود تر از هرچه هست به حاشيه كشيده مي شود و كم كم گم مي شود . كاش حرفي داشتيم تا برايمان فاصله را كوتاه كند و بين مان هميشه گانه ها را به ارمغان بياورد . كاش كاش كاش اي كاش ... قدمان به عشق نرسيد اما بارها صدايمان و افقي از فكر را در يك سطح ديديم غرور را داشتيم اما به اشتباه در لحظه اي كه همديگر را داشتيم و بارها زير پا گذاشتيم در زماني كه ديگر همديگر وجود نداشت بارها پرسيدم اشتباه در كجاست و هميشه پيش از رسيدن به جواب ، انعكاسي از سوالم با سرعت كمتري از كنارم مي گذشت و تكرار مي كرد ، اشتباهمان در كجا بود .؟؟ و من با چشمان پف آلود و لبخندي لرزان ، بغضي را هر بار مخفي ميكنم ، با خود ميگويم تا كجا ؟؟؟ نمي دانم . من مي ترسم مي ترسم ترسم ، رسم مي شود هر بار سم مي شود هر بار كاش خفه مي شدم اينبار پاسخها زياد است و سوالها هم اما پاسخ دهندگان و پرسش شوندگان هر دو تنها ايستاده و نگاه مي كنند و منتظرند تا ديگري خطا كرده و تسليم شود. نفسها حبس مي شود هر بار و نام اين ايستادگي توان و غرور و است و بلاي جان هميشه پنهان . اي واي اي واي من خسته ام خسته ام
نظرات شما عزیزان:
درباره وبلاگ  كاش مي شد كه پريد ، كاش مي شد كه مثل جوجه اردك زشت ، قو شد يك قوي سپيد . آخرین مطالب آرشيو وبلاگ 
نويسندگان پیوندهای روزانه پيوندها
|
|||
 |
تبادل
لینک هوشمند
